زنان هرگز دو مرد زندگیشان را از یاد نمی برند !
اولین مردی که عاشقش می شوند ، و نخستین مردی که در آغوشش می خوابند !!
نخستین عشق را با افسوس ، نفرت ، یا اشک به یاد می آورند و اولین عشق بازی را با حسرت ، لذت و لبخند!...
و بیچاره زنی که اشک و لبخندش به یاد ِ یک مرد باشد
اینجا جایی است که به تو می گویند چه بیاندیشی، چگونه بیاندیشی، به چه چیز نگاه کنی، به چه چیز نگاه نکنی، چه چیز بپوشی، چه رنگی بپوشی، چه بخوری، چه بیاشامی، چه نخوری و چه نیاشامی، چه چیز را دوست بداری و از چه چیزی متنفر باشی، چه کسانی را دشمن بداری و کمر به قتل چه کسی ببندی، کی گریه کنی، کی بخندی، کی از فرط شادی عربده ی گوش خراش بکشی و کی فغان کنی. چه کسی را و چگونه بپرستی و بر چه چیزهایی سر تعظیم فرود آوری و الخ.
اینجا ایران است.
آزاد ترین کشور دنیا
"من که هر آنچه داشتم اول ره گذاشتم، حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو".
.
.
.
سطر اول رو برا دل خودم نوشتم و مابقی رو می خوام برا دلای شما ها بنویسم.
سلام به همه ی مهندس های بیکار،الاف،هکر،گوشی باز،اپدا باز و نمنمک عاشق،بروبچز. آدمای وبلاگ نویس سابق،فعالان عرصه ی سیاست و فناوری و کارتهای دی وی بی.
تپش قلبتون که میزونه ایشالا (به دل نگیرین منظورم ازدواج و نامزد بازی و سرکار گذاشتن ملت و از این حرفاست).گفتم بد نیست اینجا یه اعلامیه بزنم تا اگه هنوز دارین اکسیژن این کره ی بیچاره رو حروم میکنین یه کوچولو ندایی بدین.میگم یه وقت ورشکست نشین اینقدر زنگ میزنین و احوالات را جویا میشین.اون همه میمون بازی،مگه آدم یادش میره.اون همه زنگ برا مقاله ی آماده و . . . . آره و از اینا.!!!!!
یادش بخیر کامپیوتر هایی که پای تابلو ی کلاس تبلیغ میشدن اونم با چه اشانتیونایی(دیشب باباش رو دیدیم).
راستش دیدم نه از خودتون خبریه نه از پشرفت های حاصله در نانو تکنولوژی.
خیلی وقتا دل آدم میگیره خب.
فعالیت های اقتصادی کلان در کارگاه های تراش و پالایشگاه های جنوب اونم با خط های رند ایرانسل که طعم فالوده شیرازی میدن.
اینا رو ولش،نرم افزار باحال چی دارین؟
مقلی عزیز،مرد جنوب .کسی که کم کم داره جای رئیسعلی دلواری رو میگیره با اون همسر مهندسه ی گرام که قبلنا آبجی بزرگه بود.
بچه های شرکت سنگ شکن که خونشون هنوز قیرگونیه
از آقایون سرباز که دیگه نگو
خودمم،هی،شکر،خدایی خیلی خیلی شکر
راستی این پسره ان 72 کجاست،با اون گوشی بدقیافه ی کند عربیش.بهش بگین اگه محمد یاوری جدید داره بلینکه.
به هر حال خوشحال میشیم اگه اعلام وجود کنین.
.
....
اگه دلتون واسه خیلی چیزایی که یه زمانی بیشتر داشتیم تنگ شد یه سر به اینجا بزنین.یه نظری،اگه نشد یه اذانی بگین،اگه نشد چند تا لینک باحال نرم افزار بذارین،اگه هم شد شماره حساب بدم یه کم پول بریزین به حساب و اگه تونستین زن بگیرین یه کم بخندیم
فکر کنم حسابی هاست که چیز برایت ننوشته ام.به قول اون دوست شاعر"حال ما خوب است،اما تو باور نکن".
روزهای بی رنگی ست سیاوش.بی رنگ و بی حس.
اول اینکه ما با همراهمان اول شدیم و ایرانسل را ول کردیم.
سیاوش نمی دانی چه غم سنگینی ست ناسپاسی.اینجا همه اش شده موش و گربه بازی.
شماره ها را پشت سر هم رد میکنم.زارا من ظهرها را تازگی ها به نظاره ی وجود مینشینم.
من تازگی ها سپاس را می آموزم.اما.اما دلم میگیرد از این همه نداشتن.
سیاوش من ناشکر" بدبختی های کوچکم" نیستم،اما دل ما را مرحمی کو؟
تازگی ها یاد گرفته ام که نگاه نینا را هم میشود خواند.تازه با او گهگاهی پچ پچ هم میکنم.
او همه اش از زیبایی ای می گوید که من فقط حسش را میبینم نه خودش را.
راستی توی شهر آمدی پول خورد داشته باش! گویا قیمت انصافهای آدمیان خیلی کمتر شده.
اول از سلام از پول خورده ات می پرسند.
سیاوش تو همیشه از صبر میگفتی،پس کو آن همه روزهای بلند شکیبایی کنار آسفالت داغ احتیاج.منتظر نگاهی،تعارفی حتی.سلامی حتی.اصلا جواب سلامی حتی.
نه سیاوش اینجا قبیله ای نیست که تو آن را می ستادی.اینجا همه اش فقر است و خود آدمها.
.
.
.
دیگر از این همه صبر خدا هم خسته ام.کاش باز رنگین کمان می آمد.
وای که چقدر این روزها خوبند سیاوش.
دعایم کن.
منتظر همیشگی پاییزم.منتظر فرار از هرچه انتظار.منتظر سکه ی پنج تومنی،حتی کنار جوی خیابان.
باز منم همین جا منتظر.انتظار پاییزی.منتظر تو.منتظر مهر.منتظر دلهره.
دیگه از دویدن دارم خسته میشوم.
تو دعا که یادت نمی رود.
منتظرم سیاوش.